Fietsbroek op je hoofd

Samen met onze vijf ouders hebben we een Whatsappgroep met bovenstaande naam. De appgroep werd gebruikt om de eerste week voor te bereiden. De 420 km van Amsterdam naar Koblenz was namelijk een gezamelijke knotsgekke start van onze reis.

Een reis die begon op 1 maart in Amsterdam. Eva was vroeg wakker en sprong op het bed van enthousiasme waarbij Mari wakker werd en de lattenbodem het helaas begaf. Het maakte niet uit. We ontbeten, ons laatste pakketje arriveerde (een oranje fietsvlaggetje van huisgenoot Myrte) en we tilden onze tassen en fietsen met hulp van vrienden uit ons appartement op 3 hoog door het smalste trappenhuis van Amsterdam naar beneden. We waren er helemaal klaar voor en fietsten de straat uit.

De eerste dag reden we met windkracht 5 in onze rug lachend naar Mari's ouders in Wijk bij Duurstede. Alle ouders verzamelden zich daar en de dag erop fietsten we weg met zijn vieren: Eva, Lodewijk, Vera Ellen en Mari. Zo begon de eerste week echt. Een week waarin we ongeveer 70km per dag fietsten en langzaam wenden aan ons nieuwe ritme.

Vera Ellen ontwikkelde de gewoonte om met haar e-bike met 35km/u aan ons voorbij te scheuren zodra we heuvels op trapten en Lodewijk bleek op zijn 40 jaar oude fiets niet echt werkende achterremmen te hebben en spaken die zich gedurende de dag losdraaiden, maar een fietsenmaker? Ho maar. Kortom het was heel gezellig. 's Avonds kamen we aan in Hotels, AirB&B's of appartementen waar Selma en Ellen (en de laatste 3 dagen ook Maarten) op ons zaten te wachten met lekkere hapjes, flauwe grappen en het legendariche kabouterspel Saboteur. Op 7 maart namen we afscheid en stonden we er voor het eerst alleen voor.

Dat betekende ook zelf accomodatie regelen. Dit hadden we pas een keer gedaan in de eerste week en dat was geen doorslaand succes geweest. Het Airbnb adres bij verhuurder Mahendra in Homberg leek idyllisch maar we kregen maar geen contact met de verhuurder. Toen we 's avonds voor de flat stonden met 16 deurbellen hadden we geen idee gehad welk appartement we huurden. Er was wel iemand met dezelfde achternaam. Uiteindelijk in de flat aangeklopt bij dit appartement. Toen bleek dat Mahendra na onze betalingen te hebben ontvangen lekker zijn huis had verkocht en Mari stond dus binnen bij de nieuwe eigenaar. Mari legde uit dat dat wel problematisch was, zeker op dit tijdstip in dit dorp waar de toeristische industrie niet bepaald tot bloei was gekomen. De ontzettend lieve nieuwe eigenaar snapte dit en pakte zijn spullen om bij zijn broer te gaan slapen. Het appartement, dat als klein nadeel ook een zeer enthousiaste schimmelkolonie onderdak bood, was aan ons. En zo was het toch nog goed gekomen. Helaas braken we vlak voor we vetrokken nog wel zijn deur.

Kamperen was er de eerste week ook niet bij en dat was maar goed ook. Het weer was regenachtig, winderig en erg koud.

Ook voor de week daarna was de weersvoorspelling slecht en daarom besloten we het kamperen nog even uit te stellen en slaappleken te regelen via Warmshowers. Warmshowers is een soort Couchsurfing maar dan speciaal voor fietsers. Het zijn meestal mensen die zelf lange afstanden fiesten of dat in ieder geval leuk lijkt. We schreven mensen een bericht en wat bleek: in de storm en regen zijn mensen meer dan bereid je onderdak en vaak een fantastische maaltijd te bieden. Zo sliepen we de afgelopen weken o.a. bij een sportief stel met een kind dat Eva aanzag voor een kat, een jonge activistische student die zijn fietsreis nog een jaar uitstelde om actie te voren, een man en zijn oude vader die ons de verschillende Schnapps soorten van Oostenrijk leerde kennen en Eva Krah, een jonge fietsenmaker die in een hippie community woonde en onze aller eerste Warm Showers host was op 7 maart, de dag dat onze ouders ons uitzwaaiden.

We hadden nog maar net de berichten dat onze ouders weer veilig thuis waren of de problemen begonnen. We bleken niet helemaal goed te hebben ingeschat wanneer het precies donker zou worden, dat is dus niet een uur na zondsondergang maar eerder 10 minuten. Ineens fietsten we dus bibberend op een donker hobbelig bospad op zoek naar Eva Krah. Dit was net even iets te spannend voor ons. Na een uur kwamen we in lichte paniek aan maar toen bleek dat Eva's tasje met alle belangrijke spullen uit haar fietstas was gevallen met daarin haar muts, e-reader, vacinatieboekje en paspoort. Best belangrijk dus. Er gingen beelden door Eva's hoofd van koude oren, een nieuw paspoort in Wenen aanvragen en China niet inkomen zonder het vaccinatieboekje maar we besloten dat we er op dat moment niks aan konden doen. In plaats daar van dronken we bier bij de winterbarbecue met extra bradwursten. De volgende ochtend vertrokken we om 7 uur met slaperige ogen en na 16 km vonden we ineens het tasje midden op het hobbelige bospad. Een tikkie nat maar verder zat alles er nog in, behalve dan dat het Mari haar paspoort was en Eva's paspoort veilig in Mari haar tas zat.

Hierna kwamen we gelukkig in rustiger vaarwater terecht. We fietsten mede dankzij windkacht 4 en 5 uit het westen tussen de 80 en 100 km per dag en zagen onze eerste heuvels/bergen in Beieren. We passerden ontelbare schattige dorpjes met gekleurde huizen, hardwerkende houtbewerkers en dronken koffie en aten massa's gebak bij plaatselijke bakkerijen als we weer eens moesten opwarmen na de zoveelste ijskoude regen/sneeuwbui. Het was gek maar we wenden er wel aan. Het belangrijkste was doortrappen en dat deden we.

En wat ons echt warmhield waren de mensen die we tegenkwamen. De Duitse Karl (70 jaar) bijvoorbeeld die 3 dagen met ons meefietste, want ook op weg naar China. Hij fietste voorop als de wind te sterk was. Of de fotograaf die een fotoshoot van ons wilde maken in een nabijgelegen dorp. We fietsten er heen en hij maakte 5 foto's van ons onder het lelijkste viaduct in de hele omgeving terwijl de fotogenieke kerkjes om de hoek lagen. Of de bakkersvrouw die ons zoveel zoete broodjes meegaf dat we dagen niks anders aten. Maar vooral ook al die lieve onbekenden die hun huis voor je openstellen.

Ondertussen zijn we op 25km afstand van Wenen waar we slapen bij Mari's voormalige buurmeisje en haar vriendin. We hebben nu 1472 km gefietst, weten wat in welke fietstas zit en beginnen te wennen aan reacties van geinteresseerde voorbijgangers op onze reis: 'WAHNSINN'. Ook is de lente begonnen en dat betekent dat als we maandag weer verder fietsen richting Bratislava, we voor het eerst - als we daar zin in hebben - met een fietsbroek op ons hoofd onze benen kunnen bruinen.

Voor de echte enthousiaste volgers, op deze site posten we bijna dagelijks een foto en onze locatie: www.polarsteps.com/12remblokjes

1 maart 2019 - 22 maart 2019